Ds Wichtigschte a Wiehnachte

 Ä chlini Chlouse-Gschicht us mim Archiv. Usem Winter 2017. Denn woni einisch sälber bi dr Samichlous gsi. Die Chline hei fröid gha. Vilech entlockts öich ones Lächle. Zum Vorläse machts o mega Fröid – da chame ganz viel Stimme imitiere ... i däm Sinn: ä schöne Chlousetag.

 

 

Gad ersch vor churzem isch dr Samichlous ganz töif im Wald unterwägs gsi u dert het är äs ungwöhnlechs Erläbnis gha. So ungwöhnlech, das ärs het müesse ufschribe – nid dasers öpe no vergisst. Das Erläbnis isch aber ä so speziell gsi, das är wahrschinlech ging dra denkt. Ganz sicher ging churz vor Wiehnachte.

 

U das isch die Gschicht wo dr Samichlous het erläbt...

 

Äs isch gwüss gad ersch äs paar Tag här, wo är im verschneite Wald isch unterwägs gsi. Sis tröie Eseli isch o derbi gsi. Äs het zwo grossi Täsche ufem Rügge gha, wo scho halb gfüllt sy gsi. Dert het dr Samichlous die viele Sache chöne verschtoue, wo är no het bsorget füre Chlousetag. Wo är dür dä wunderschön, verschneit Wald isch gloffe, het är vo witem ufzmal äs Gmurmel vo vielne Stimme ghört. Är het natürlich gnauer müesse wüsse, was da los isch, so z’mitts im Wald. Är het sis Eseli, ds Graueli, amene Boum abunde u isch däm Grüüsch vo däne vielne, verschiednige Stimme nache.

 

Är isch ging necher cho, u d’Stimme sy ging lüter worde. Plötzlech het dr Samichlous äs ungwahnets Bild gseh. Ä ganze huufe Tier het sech ufere Waldlichtig versammlet gha. Äs het ganz liecht gschneierlet, u ä fiine chüele Wind het düre Wald gwäiht. Das het äs speziell schöns, richtig märlihafts Bild gä. Dr Samichlous het gad guet ä Pouse chöne bruuche – är isch nämlech scho lang underwägs u uf dä Bei gsi. Aber är wäri sowieso blibe stah u heti däre spezielle Versammlig zueglost. So öpis gseht mä ja gwüss ned jede Tag.

 

Är het sech hinder mä Boum versteckt u sini Kapuze no chli töifer iz Gsicht zoge. Är het ja die Tier nid bi ihrem wichtige Gspräch wele störe...

 

Ä Fuchs mit schön rotem Fäll isch i d’Mitti vom Kreis träte u het gseit: «Was ds Wichtigschte a Wiehnachte isch, fraget ihr öich? Das isch doch klar. Dr Wiehnachtsbrate, frisch usem Ofe.» Är het ganz stolz i d’Rundi gluegt, will är sech sicher isch gsi, dass sini Meinig die richtigi isch.

 

«Ja was äch!», het ufzmal äs chlises Schneehäsli gseit. «Gaaanz viel Schnee. Ä verschneiti Landschaft. Das isch ds schönschte u ds wichtigschte für d’Wiehnacht.», äs het richtig gschwärmt vom Schnee u dr Chelti, u het derbi siner Ärmli verschränkt, wills überzoge isch gsi, rächt z’ha.

 

Äs hübsches, zierlechs Rehli het druf ache gseit: «I bruche eifach ä schöne Tanneboum, süsch chani nid Wiehnachte fiire.»

 

«Uuuuuhhh... abeeeer nid z’viel Cherze!» het ä Üüle dri ghüület. «Äs mues schön schummrig – fasch fischter – u richtig gmüetlech sy. D’Stimmig isch doch ds allerwichtigschte a Wiehnachte.»

 

Ufzmal het sech ä Elschtere düre gschüttlet u het lut chrächzet: «Schmuck! Viel Schmuck! Äs mues glänze das Böimli! Goldig u glitzerig. So mueses sy!»

 

Ds Eichhörndli isch uf z’mal ganz närvös worde u isch im Kreis ume-gjuflet: «D’Nüss. D’NÜSS! Vergässet doch nid d’Nüss. Das isch gaaaaaanz wichtig!»

 

«No wichtiger: Läbchueche u viel Honig!», het dr Bär mit sire töife brummlige Stimm gseit. Är isch ufgstande u het sech ganz gross gmacht, so dass är sinere Ussag viel Chraft verleiht.

 

«Gschänkli. Gschänkli. I wet viel Gschänkli.», het ä Frischling, äs jungs Wildsöili, lut quieket. 

 

Da het sech ä witeri Stimm gmäldet. «Usschlafe. Würd ig säge. Usschlafe. So richtig laaang usschlafe...», dr Dachs wo das het gseit, het giinet derzue u het richtig müed usgseh. Fasch so, als chönt är gad i däm Moment abliege u schlafe.

 

Das het am Fuchs aber so gar nid passt u dä het ganz lut gseit: «Dä wieder! Lang nüd säge, u när sone Seich!» Dr Bär het o öpis afe brummle, äs Rotbrüschtli afe chädere, ds Igeli afe d’Ouge verdreie u näs Müüsli ganz lut afa göisse, das mäs de o sicher ghört. Äs isch äs richtigs Dürenand vo Stimme u Meinige gsi. So lut, das niemer meh uf ds Andere het glost. 

 

Sones Chrüsimüsi, das mä gar nüme het verstande.

 

«Wie gseht’s de mitem Zuelose us?», het dr Samichlous luut i d’Rundi gseit u isch us sim Versteck i d’Waldliechtig use gloffe.

 

«Ui!», «Ou!», «Iiiihh... dr Samichlous!» – so hets vo däne Tierli tönt, wo är mit grosse, schwere Schritte zmitts i ihre Kreisli isch gstande.

 

 «We aller zäme ufzmal rede, de cha mä nüme lose. De versteit mä nüme. So cha mä wäder öpis lehre, no öpis zumene Gspräch bitrage.» Die Tierli hei dr Samichlous aller mit grosse Ouge agluegt u hei gad nüme gwüsst was säge.

 

Är het zu ihne gseit: «Ihr heit doch aller rächt mit öine Meinige u Idee. Bi allem woni ghört ha, chunt da ä wunderschöni Wiehnachte zäme. Vom feine Brate, Gschänkli, bis zum lange Usschlafe – da ghört als derzue. Ihr müesst nume ufenang lose u jedem Ghör schänke. De chunt das guet. U das isch nid nume a Wiehnachte so!»

 

Dr Fuchs, dr Bär, ds Rotbrüschteli u ds Igeli... aller Tierli hei änand agluegt u gnickt. Sie sy mitem Samichlous yverstande gsi.

 

«Wemer ufenand lose, gits ds schönschte Fescht!», het dr Fuchs gseit u het am Bär uf d’Schulter gchlopfet. Ds Rehli het glachet u d’Üühle het mit dä Flügel gflatteret. Ds Eichhörndli isch amene Boum uf und ab und uf und ab... aller zäme hei sy Fröid gha u d’Stimmig isch schön, friedlech u vorwiehnächtlech gsi.

 

So het sech dr Samichlous bi däre bunte Schar chöne verabschiede, mitem Wüsse, dases ä schöni Waldwiehnacht wird gä. Är isch mitem Graueli no witer düre Wald zoge u het ds fröhleche Lache vo dä Tierli no lang uf sim Wäg ghört ...