Äs isch früeche Morge. Äs isch no fischter u still. D’Luft isch filigran u brüchig. Jedi z’schnälli u hektischi Bewegig würdi das fiine Konschtrukt, wo no us meh Tröim als Absichte besteit, kapput mache. Därum bewegt sie sech o so sanft u lieslig dür die vom Tag no unberüehrti Stund. Sie luegt no müed zum Fenschter use u gseht ganz schwach d’Silhouette vomene Vogel wo gad losflügt. «Het är ächt äs Ziel», fragt sie sech, «oder flügt är ine ungwüsse Tag, wie ig mim entgäge schluurfe?»
Ihre Ouge gheie bi jedem Schritt, wo sie macht, no zue. Da sie ihre Wohnig aber o im Dunkle uswendig kennt, tätscht sie niene a u schliicht witer Richtig WC. Sie het wieder zwenig gschlafe. Nid das sie z’spät iz Bett wäri, aber sie isch wieder lang wach gläge u het über ihres Läbe nachedänkt. Über ds Läbe an und für sich, u über alles andere wo i dere komische Zit gad alles passiert. Definitiv het sie wieder mal über viel z’viel nachedänkt. Mengisch zerdänkt sie Sache. U die zerdänkte Gedanke wärde zu gnietige, chläbrige Chlümpe wo sech im Schlafzimmer breit mache u Tröim stähle. So chunts ihre uf jede Fall immer vor. I dene Nächt wo sie so viel dänkt, erwachet sie nämlech immer fasch ä chli usglougt u läär. So, als hätte d’Gedanke-Chlümpe ihre Tröim eifach gschlückt, bevor sy i ihrem Chopf hei chöne Gstalt anäh.
Ihres Zmorge besteit fasch immer useme Müesli miteme Naturejoghurt u paar Tropfe Honig. Derzue ä stattlechi Tasse mit würzigem Tee. Jedes Muul voll Müesli chrooset so richtig i ihrem Chopf u weckt sie Löffel für Löffel. D’Lääri vo dr Nacht würd so chli gfüllt. Zwar mit Lärm, aber immerhin gfüllt. Nachem Zmorge duscht sie sech, putzt d’Zähn u zöpflet ihre haselnussbruune Haar. Äs liechts Make-up. Äs bunts Herbschtchleid u d’Jeansjagge. U natürlich ihre gliebte, we o langsam ziemlech abtragene Stiefel. I dr Täsche darf x öpis fähle, aber nie äs Buech. Sie isch parat füre Tag. Bevor sie sech ufe Wäg uf Büetz macht, steit sie i d’Schlafzimmer u luegt zum Bett. O we d’Nächt mengisch troumlos u mit wenig Schlaf bestückt sy, erwachet sie immer miteme Wunsch. Mängisch mitem gliche, mängisch mit vielne nöie. Grossi aber o chlini, alltäglechi. So mänge Wunsch u no chum eine het sech erfüllt ...
...
Ändlech Fiirabe. Dr Tag isch langfädig u zu Teile längwilig gsi. Im Bus het sie Chopfhörer anne u lost Musig, will sie ke Luscht uf d’Gspräch oder eher Gsprächsfätze, vo dä andere Fahrgäscht het. Währenddäm sie zum Takt liecht mitem Chopf wippet, luegt sie düre Bus u studiert die andere Lüt. Die einte chöme vor Büetz, die andere sy vilech ufem Wäg derzue. Us dä usdruckslose Gsichter, wo nume uf d’Akunft plange, cha sie nüd läse. Vor luter luege, muess sie mengisch ufpasse, dass sie nid glotzet. Sie stigt ä Haltstell früecher us u louft dr Räscht vom Heimwäg. Sie bewunderet d’Blätter wo sech langsam vö afah verfärbe. Äs herbschtelet. Sie het die Jahreszit gärn. Bunt u goldig. Voruusgsetzt, ds Wätter isch schön. Aber o die graue, näblige Tage mache ihre nüd us. We d’Wält z’grau wird, liest sie imene Buech u entchunt so fürnes paar Stund dr Realität.
Daheime acho, luegt sie i Briefchaschte, bletteret ds Bigeli düre u tuet ds Türli wieder zue. D’Poscht lat sie drin. Uf Rächnige het sie hüt ke Luscht. Uf Aktione u Wärbig o nid. Sie juflet d’Stäge uf u fröit sech uf ds Sofa unes Buech oder ufe Fernseh. Oder beides. Chum het sie dr Schlüssel dreit, setzt d’Fiirabe-Routine y u sie schlüpft us dä Schueh, lat Täsche ufe Bode la plumpse u schält sech us dr Jagge. U das alls ziemlech glichzitig. D’Wohnig isch fasch ä chli früsch. Sie het im Schlafzimmer ds Fenschter ä Spalt offe glah. Aber itz we Tage wieder chürzer wärde macht sie de wieder zue. Äs tschudderetse nämlech. Wo sie im Schlafzimmer steit, trouet sie ihrne Ouge chum. Äs Vögeli sitzt uf ihrem Chopfchüssi! Fasch wie glähmt blibt sie stah u luegt däm Vögeli zue. Sie isch nid erchlüpft u o nid erstuunt. Beidi Wort passe nid zu däm wo sie füehlt – eis isch z’viel, z’andere zwenig. Uf jede Fall lächlet sie. Ds Vögeli, äs Rotbrüschtli, lat sech vo ihre nid la störe. Äs chert sech einisch um sech sälber, pickt äs paar mal uf ds Chüssi, flatteret ufe Fenschtersims, luegt numal zrügg u flügt los.
Ä dicki Träne löst sech vo ihrne wässrige Ouge u tropfet ufe Parkettbode. Fasch het mä dr Tropf ghöre platsche, so lieslig isches i däm Zimmer gsi. Die Träne het aber nid Truur usglöst sondern Fröid. Dä Wunsch, wo sie am Morge het uf ihrem Chüssi la liege, het sech vori gad erfüllt. Sie het sech gwünscht, öpis ussergwöhnlechs z’erläbe. Äs Rotbrüschtli im Schlafzimmer, uf ihrem Chüssi, isch das uf jede Fall. Öpis ussergwöhnlichs. Aber d'Träne het sech nid nume wäge dere bsundrige Szene glöst ... viel meh, will sie het ä Erlüchtig gha. Sie weis nid rächt wases isch gsi ... ä inneri Stimm ... ds Vögeli ... ä höcheri Macht ... Intuition ...? Sie wotts eigentlech o gar nid hinderfrage. Sie wotts eifach annäh. I däm Moment, wo sech ds Vögeli um sech sälber gchert u uf ds Chüssi picket het, het sie i ihrem Chopf ä Gedanke, nei eher ä Gwüssheit gha: «La dini Wünsch nid uf dim Chüssi la liege ... la sie nid dri ine la versinke ... nimm sie mit use i d’Wält ... schick sie use i Wind ... gib nä Flügel u la sy la flüge. Ersch denn, finde sie ä Wäg ... ersch denn finde sie Erfüllig.»
«Het das Vögeli mini Wünsch ufpickt u use treit!? Het sech mi Wunsch ines Vögeli verwandlet u ... !?»
«Nid zerdänke. Annäh.», tadlet sie sech sälber no ging ganz ufgwüehlt vom erläbte. Nachdem sie sech ä chli beruehiget het, liest sie no chli öpis u schaltet sech dür d’TV-Sender. D’Wort gäbe ke Gschicht u d’Bilder ke Handlig. Sie isch mitem Chopf nid bi dr Sach – aber ufene gueti Art. Sie lächlet ging wieder, we sie a das chline Gschöpfli uf ihrem Chopfchüssi dänkt. Gnue müed vom Tag ergit sie sech dr Nacht u geit iz Bett. Sie nuuschet sech töif i dr Bettdechi y u tuet d’Ouge zue. Sie isch amene Ort wo sie no nie isch gsi, aber scho het Bilder gseh dervo ... Bärge. Täler. Fälder. Wälder. Ds Meer. Sie flügt u gspürt dr Wind i ihrem Gsicht ... näbe sich, gseht sie plötzlech ... was isch das fürnes Grüsch? Ufzmal tönts komisch ... äs monotons Surre wird ging wie luter. Dr Wecker. Sie het gschlafe. Ohni sech dr Schlaf müesse z’erkämpfe, z’erdänke ... ds zerdänke. Sie het tröimt. Sie isch scho lang nüme mitemne Lächle erwachet. Hüt aber scho.
Bevor dr Wunsch, wo sech i ihrem Chopf langsam fat afah manifeschterie, Form animmt, steit sie uf u geit a ds Fenschter. Sie tuets uf, schnuufet die chalti Morgeluft töif y u schickt ihre Wunsch mit zuekniffene Ouge use. Use i Wind. Sie lächlet, läärt u füllt ihres Härz glichzitig. I däm Moment wo sie d’Ouge wieder uftuet u wott luege, öb sie vilech gseht, wie dr Wind ihre Wunsch mit sech treit, flatteret äs Vögeli vomene Sims u flügt i Morgehimmel ... ine nöie Tag.
Kommentar schreiben