Novemberblues.

Dr November isch hüt so wie mä nä beschribt ... Grau. Chalt. Nass.

Viel Lüt überchöme dr Morelli oder wärde sogar depressiv uf ds Jahresändi. Seeletöif. So schlimm isches bi mir nid. Da bini dankbar. U glich, äs paar graui Gedanke touche bi mir ou uf. Gad hüt. Am Mittag ufem Wäg i d’Stadt, sie sy da. Unerwartet? Unerwünscht? Beides nid. Obwohls truurigi Gedanke sy, lani sie doch lieber ine i mi Chopf, u gibene so lang Gaschträcht, wie sies bruuche ... süsch wärde sie nume grösser, bedrückender u überchöme Sitzläder.

Äs vergeit ke Tag woni nid i Dankbarkeit u Liebi a öich denke. Hüt toucheter aber imene graue Gwand, zmitts i dr trischte Novemberstimmig uf, u machetmi truurig. Vo eim Moment ufe ander. Aber ihr heit immer ä Platz a mire Site, öb ihr zfride, ufgstellt, luschtig, nachdenklech oder truurig sit.

Fasch wienes Stroboskop blitze Erinnerige uf ...

... mit Fröide denki a alles wo mir zäme hei gha ... u truurig, a alles woni mit öich ha müesse la ga ...

Viel Zit het Truur vo mir verlangt. Äs Stück vo mir het plötzlech gfählt ... verlore i dr Ewigkeit. Langi Zit bini im Näbel gwandlet u ha nach Zeiche gsuecht. Derbi hani so fescht probiert, uf die anderi Site vo dr Wält z’gseh, dasi mengisch nüme wahrgnoh ha, was um mi um passiert. Zmindscht nüme richtig. Aber Zit wo vergeit, hilft, we mä sie nutzt. Schatte löse sech langsam uf. Frage wo d’Antworte hei gfählt, verliere ihre Dringlechkeit. Grau wird wieder farbig. Farbig wird wieder bunt. Ds Härz tuet wieder uf.

Truurigkeit chunt zwar immer wieder zrügg. Aber viel weniger heftig, schwär u dunkel. U sie chunt nüme allei, sondern trage vo dr Liebi u Dankbarkeit. Dases sowit cha cho, bruchts Zit, Vertroue u Geduld. Geduld isch gloub eini vo dä gröschte Heruusforderige, wo mir üs als Mensch müesse stelle. Geduld het kes Mass u ke Norm, wo mä sech derna cha richte – nid jede Mensch het glich viel dervo, u nid jede Mensch brucht glich viel dervo. O wes nid i allne Läbenslage so isch, bini dankbar, hani d’Geduld i gwüssne Momente scho dörfe meischtere.

Dr Novemberblues. Hüt heter mi o verwütscht. Aber äbe, i hane agnoh, la bluese ... u wieder la ga.

Äs isch schön, darfi witerhin mit öich, u wäge öich, truurig sy. No schöner isch, dasmer Zit het gholfe, wieder mit öich u dank öich, dörfe glücklech z’sy. O wener als Gedanke zue mir chömet, weisi, ihr sit viel meh ... ihr sit mig, u ig bi öich. I darf äs läbigs Adenke a öich sy. Äs Denkmal. Öies Vermächtnis. Ihr wärdet für immer ä Platz i mim Härz ha. I vermisse öich extrem ... aber glich sit ihr immer derbi, bi allem was ig mache u no darf erläbe. Ihr sit ä Teil vo däm Kompass wo mi füehrt ...

Dr Novemberblues. Mir hei nä zäme gha. Nume churz. Dr Himmel isch zwar ging no grau, aber mini Wält isch wieder farbig u i bi stolz dasi wit über Zit us, darf öie Sohn sy.