Schneeflocke.

 

Letscht Nacht hets gschneit ...

Dr Schnee het d’Landschaft ine märlihafte Ort verwandlet. Dr Sam isch fasziniert vom Schnee u wott unbedingt meh drüber wüsse. Sy Grosspapi weis über so vieles Bscheid u kennt unendlech vieli Gschichte. Är cha ihm sicher ou einiges übere Schnee verzelle. Dr Grossvater sitzt gad gmüetlech ufem Läsesässel, stöberet imene Gedichtband u wartet, bis ds Mami u ds Grosi zum Zvieri rüefe.

 

«Grospapi! I möchti unbedingt meh übere Schnee wüsse! Chaschmer chli öpis drüber verzelle ... »

Dr Grossvater mues lächle. Är het fröid, das dr Sam a so vielem interessiert isch. U no meh fröid heter, daser immer no ihn chunt cho frage, u nid eifach alles googlet.

 

«Da verzelleni dir doch gärn öpis drüber. Chum, sitz zuemer u machs dr gmüetlech. Also ... höch obe im Himmel, wes fat afah schneie, entstöh us Wassertröpfli, wo i dä Wolke gfriere, munzegi Yschkriställ. U we d’Bedingige stimme, gits da drus stattlechi Schneeflocke – ‹Wäschhuddle› hei mir ging gseit, wes so richtig gschneit het. Äs isch jedes Jahr uf ds Nöie, faszinierend, was dr Schnee us dr Landschaft macht. D’Natur malt miteme dicke Pinsel alles neu a. So wie hüt Morge früeh. Alles isch wyss gsi. Still u friedlech. Dr Schnee beruhiget die süsch so hektischi Vorwiehnachtszit. Ussert a däm Tag wos z’erschte Mal schneit – da steit näbschtem Vercher mengisch ou gad vieles andere still. Aber das isch ä Art Rueh, wo ou vieli Lüt närvös macht. Schnee u d‘Winterzit gfallt halt nid allne.»

 

«Werum de?», wott dr Sam wüsse, will är sech nid cha vorstelle, dases öper git, wo nid fröid am Schnee het.

 

«Ja weisch, Lüt wo gö ga schaffe oder nacheme gnaue Zitplan läbe, verliere da düre d’Kontrolle. Das macht sie hibbelig. Aber wiederum Anderi gniesses eifach u hoffe druf, dass dr Schnee chli lenger blibt, als ou scho. Vieli hoffe ufene wyssi Wiehnacht.»

 

«Ou ja, das wäri schön!», strahlet dr Sam. «Mi dünkt, dass d’Schneeflocke immer chli anders usgseh. Sie hei immer chli ä anderi Form. Aber gäll, dass cha doch nid sy?», fragter dr Grossvater.

 

«Hm. D’Wüsseschaftler u die studierte Fachlüt sy genau däre Frag nache gange u sie sy sech einig: Sie säge, dass sech d’Schneeflocke immer unterscheide – ou denn, we sie i millione-facher Mängi vom Himmel gheie. Jedi Schneeflocke isch einzigartig ... so wie mir Mensche ou. D’Yschkrischtäll hei am Afang, we sie entstöh, nume öpe ä Durchmässer vo paarne Millimeter.», är zeigt am Sam, zwüsche Dume u Zeigfinger, wie chly, dass das öpe isch. Derbi kneifft är äs Oug zäme, so dass sech sogar dr Sam füre lähnt u mues luege, öb dr Grospapi nid würklech ufzmal ä Yschkrischtall i dä Finger het. «Bim gheie wärde sie schnäller u schnäller u so füehrt ihre Fall zu chline Kollisione. Krischtalle pralle zäme, verhagge sech inenand, wärde grösser u grösser u so zunere Schneeflocke.»

 

«Wow!», dr Sam isch ganz fasziniert vo Grossvaters Erzählig u fragt mit grosse Ouge nache: «Chöne mir das ou?»

 

«Was meinsch gnau?», fragt dr Grossvater nache u büschelet derbi sini Brülle, wo mä chli uf dr Nase achegrutscht isch.

 

«Chöne mir o grösser wärde?»

 

«Meinsch als Gruppe? Hm, ufene Art scho. Wemer üs aller d’Händ gä wärde us wenige vieli. So chönemer

ou wachse u grösser wärde. Aber no wichtiger isch, dass mir chöne üser Härze zäme verhagge, so wies d’Yschkrischtäll mache.», seit dr Grossvater u luegt dr Sam güetig a.

 

«Chönti mir so de d’Wält ou miteme Pinsel nöi amale? Über Nacht? Wäri när überall Friede?»

 

«Mit üsne Härz u mitem Gloube, chönemer ganz viel verändere. Zum Bispiel miteme Gebät ... miteme Wunsch oder guete Gedanke. Aber äs git uf üsere Wält äbe ou viel Lüt wo nid gloube. Aber weisch, ou die Mensche cha mä zumene guete Gedanke bewege. Ou die Lüt wo a nüd gloube, hei irgendöpis wo sie atribt. Süsch würde sech nämlech ganz ä Huufe Mensche scho vor de halbe Achti am Morge wieder ufe Heiwäg mache. Oder sie würde gar nid ersch ufstah. D’Verspätig vo dä Züg u Busse ... ä Unfall uf dr andere Site vo dr Strass ... oder vilech wills eifach gad ke Milch meh im Chüelschrank het ... äs passiert so viel wo d’Lüt unzfride macht u glich isches für die Meischte nid Grund gnue, ufzgäh u wieder z’chere. Aller Mensche hei ä innere Funke, wo glich no starch gnue isch, a ds Guete z’Gloube. Ou we dä Funke bi vielne flackerig u schwach isch. Fürne vollends friedlechi Wält bruchemer eifach Geduld ... »

 

«Aber d‘Krischtalle chöne das ja ou eifach. Sie wärde Schnee. Werum chöne de das d‘Mensche nid?», 

dr Sam verzieht sini Miene fasch so, als hätti är ine Zitrone bisse.

 

«Uf üsere Wält herrscht viel Verwirrig, Ablänkig u Verfüehrig, wo dr Gloube a ds Guete vernäblet ... aber we die Mensche wo a ds Guete gloube, die wo zwifle, chönte inspiriere u mitrisse, de chönti Grosses glinge.», seit dr Grossvater.

 

«Krischtalle pralle ja ufenand u wärde so zure Schneeflocke ... sie wärde so grösser. Sölli de d‘Mensche afah müpfe?», dr Sam luegt dr Grossvater mit erwartigsvollem Blick a, will är findt, dass das ä gueti Idee isch u d‘Lösig chönt sy.

 

Dr Grossvater mues lache u cha so guet verstah, was am Sam düre Chopf geit.

 

«Ufene Art u Wiis isch müpfe nid ä sone schlächti Idee. Aber allwäh nid ganz ä so wie du meinsch. Mä cha d‘Lüt ou mit Wort ä Mupf gä. Das isch meischtens sogar würkigsvoller als ufem andere Wäg.», schmunzlet dr Grossvater wüssend.

 

«Wie de? Wie chane ä Mupf gä?», wott dr Sam unbedingt wüsse.

 

«Mit Gott.», seit dr Grossvater u macht derbi ä Pouse. «Weisch, Schneeflocke gheie eifach so. Die physikalische Gsetz mache dr Räschte. Bi üs Mensche bruchts meh. Mir bruche viel meh, um einig z’sy. Aber was chönte mir bewürke, wemers scho nume fürne Moment chönte sy? So wie dr Schnee d‘Landschaft, chönte mir d’Wält mit Friede la zur Rueh cho.»

 

«Was chani de mache, das d‘Mensche vö afah schneie!?», dr Sam streckt düre u isch voller Tatedrang.

 

Dr Grossvater nimmt am Sam sini Händ u seit: «Verzell nä vo Gott. Vo sire Liebi zu üs. I dr Bibel steit: itz aber blibe dr Gloube, d‘Hoffnung u d‘Liebe, die drü; aber d‘Liebe isch die Gröschti vo allne. La d‘Hoffnig di Atrieb la sy, ds Ziel nie us dä Ouge z‘verliere. La dr Gloube dini inneri Überzügig la sy, wo dig uf all dine Wäge stercht. La d‘Liebi die Chraft la sy, wo alles dürfliesst u zämehet.»

 

«Geit de das schnäll gnue?», fragt dr Sam unsicher.

 

«Äs brucht alles sini Zit. Du bruchsch ds Vertroue i Gott u Geduld mit dä Mensche. Äbe so wie wes schneit. D‘Landschaft isch nid uf einisch Wyss ... aber mit dr Zit erreicht dr Schnee jedes Eggeli. So isches ou mit Gott.», seit dr Grossvater miteme Glitzere i dä Ouge.

 

Wo sie aller zäme am Tisch höckle für ds Zvieri z‘gniesse, nimmt dr Sam d‘Hand vom Mami u vom Grospapi u seit: «Chömet, mir pralle üser Härze zäme u wärde grösser – so vö d‘Mensche schnäller afah gloube.»